Ακόμη και “μένοντας σπίτι”. Γιατί και στις δύσκολες συνθήκες του κοινωνικού περιορισμού, δεν πρέπει να διαφεύγει της σκέψης μας πως “για κάθε ελεύθερο άνθρωπο που νοιώθει δημότης Μεσολογγίου”, ο εκάστοτε εορτασμός της απαράμιλλης θυσίας των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ πρωτίστως είναι “ΜΕΣΑ ΜΑΣ”!
Είναι αυτή η “ακατανόητη” συναισθηματική διέγερση, η οποία συνεπαίρνει τις ψυχές μας κάθε χρόνο, στη λιτανεία του μνημοσύνου το Σάββατο του Λαζάρου.
Είναι αυτή η λογικά “απροσδιόριστη” ταχυπαλμία, στην οποία χτυπούν έντονα οι καρδιές μας.
Είναι τότε, που “βουβά μιλάμε”, με τα σχεδόν βουρκωμένα μάτια και ανατριχιάζουμε. Όπως το νοερό κλάμα των τότε αγωνιστών, όπως το ρηξικέλευθο παράπονο των τωρινών επιγόνων τους.
Είναι αυτό το ρίγος συγκίνησης, το οποίο ιδεατά μας “φουσκώνει” με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Είναι αυτό το “μάθημα ζωής”, το οποίο δεν διδάσκεται από κάποιους, σε κάποιο σχολείο, αλλά το “μαθαίνουμε” αυθόρμητα από την παιδική μας ηλικία και γίνεται τελικά μέρος του DNA μας.
Είναι αυτό το ανεξήγητο συναίσθημα, το οποίο το 2011 κατέστησε τα μικρά παιδιά ανυπάκουα προς τους γονείς τους και τα έφερε να υπομένουν καρτερικά να παρελάσουν αγνοώντας κρύο, αέρα και βροχή.
Είναι αυτό που ορθά “γιορτάζουμε όμως μόνο μια φορά το χρόνο”, όπως από το 2009 μοναδικά προσδιορίζοντας τις ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΞΟΔΟΥ η δική μας Ακακία, έκανε λόγο για “τη νίκη του πνεύματος πάνω στην ύλη”.
Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη, δυσεύρετα στη σύγχρονη εποχή ως αξίες και ιδανικά, αλλά και διαφορετικά ως βιώματα που μας ακολουθούν και μας χαρακτηρίζουν, ίσως και να μας καθορίζουν. Διαφορετικά ως προς την ένταση των συναισθημάτων, αλλά προερχόμενα εκ της ιδίας “μήτρας” για τον καθένα που συμμετέχει “ψυχή και σώματι” στις Γιορτές Εξόδου.
Ένοιωσα την ανάγκη να μιλήσω για όλα τα παραπάνω, διότι ο φετινός εορτασμός είναι αλλιώτικος. Αναγκαστικά απουσιάζει η συμμετοχή, το βίωμα, η αμεσότητα της συγκίνησης, η κατάνυξη, ακόμη και η ιστορική “έπαρση” που μας διακατέχει, αποτέλεσμα της παγκόσμιας μοναδικότητας της ίδιας της Εξόδου ως ιστορικό γεγονός.
Όμως αυτό δεν σημαίνει πως “θα μας πάρει από κάτω”. Οφείλουμε να το δούμε σαν μια μεγάλη προσωπική μας μάχη με το χρόνο, καθώς και το άυλο του τόπου λόγω εγκλεισμού. Μάχη στην οποία ξανά “το πνεύμα θα κυριαρχήσει πάνω στην ύλη” και δεν θα αφήσει τη μιζέρια του κοινωνικού περιορισμού να μας νικήσει.
Επιδοκιμάζω όλες τις μέχρι τώρα πρωτοβουλίες, της “ΔΙΕΞΟΔΟΥ”, του Συμβουλίου της Κοινότητας Μεσολογγίου, των “Φίλων της Μουσικής Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ”, των “Αη Συμιωτών”, καθώς και κάθε άλλης συλλογικής προσπάθειας που κινείται προς την κατεύθυνση αυτή. Αποτελούν τις έμπρακτες αποδείξεις πως μπορούμε και κάτω από αντίξοες συνθήκες να μνημονεύουμε, να τιμάμε και να γιορτάζουμε τη θυσία των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ.
Επιδοκιμάζω την προσπάθεια του δήμου να στολίσει, έστω και πρωτόλεια, την πόλη. Γιατί αυτός είναι ο φορέας των ΓΙΟΡΤΩΝ ΕΞΟΔΟΥ και δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ακόμη και από τον βουβό εορτασμό. Γιατί η στάση του αποτελεί μια “ένεση” ηθικού και συμβάλει θετικά στη μείωση της απαισιοδοξίας των ημερών που διανύουμε.
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες
Και μετά από χρόνια, ως μακρινή ανάμνηση,
Να ακούν οι απόγονοι μας το θλιβερό μοιρολόγι του Μεσολογγιού,
Να κλαίνε απαρηγόρητα και να λένε:
Τότε, “Να, ωρέ, έτσι ήτανε”!
Μεσολόγγι 9 Απριλίου 2020
Παναγιώτης Α. Κατσούλης
Εκπαιδευτικός
Πρώην Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου