Loading...

Μακρυνόρος: Οι Δυτικές Θερμοπύλες της Ελλάδας


Μοιραστείτε το άρθρο...

Παλιότερα είχα ασχοληθεί με την αρχαία ιστορία του Βάλτου και έχω γράψει ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με τίτλο: ”Η Αμφιλοχία και ο Βάλτος”. Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι και με την νεώτερη ιστορία του τόπου μας και διαπιστώνω πόσο έχει παραμεληθεί ο Βάλτος, όχι μόνο από το επίσημο κράτος, αλλά και από εμάς τους Βαλτινούς.

Του Γιάννη Χούτα*
Αρχιτέκτονα

Εδώ στο Μακρυνόρος έχουν αναχαιτισθεί πολλές φορές εχθρικά στρατεύματα. Έχουν δοθεί πολύ σημαντικές μάχες και μάλιστα από Βαλτινούς. Αλλά αποσιωπούνται πλήρως. Θα αναφέρω δύο απ’ αυτές, τις σημαντικότερες.     

Η πρώτη δόθηκε τον Ιούνιο του 1821, όταν 81 Βαλτινοί υπό τον Ίσκο, τον Βαλτινό, τον Καραγιάννη και πρωτοπόρο τον Γώγο Μπακόλα αποδεκάτισαν μια ολόκληρη στρατιά 6.000 Τούρκων του Ισμαήλ Πλιάσα, που κατέρχονταν απ’ την Λαγκάδα του Μακρυνόρους για να καταπνίξει την επανάσταση στην Ρούμελη και στον Μοριά.

Η δεύτερη δόθηκε τον Ιούλιο του 1943, όταν 450 Βαλτινοί υπό τον Στυλιανό Χούτα κατατρόπωσαν στο Μακρυνόρος, επί ένα 8ήμερο, μια ολόκληρη ιταλική Μεραρχία, η οποία και δεν μπόρεσε να φθάσει στην Ιταλία για ν’ αποτρέψει την συμμαχική απόβαση.[*1] 

 [[ *1.  Εκτός από τη μάχη της Ιδομένης στην αρχαιότητα, αναφέρουμε ενδεικτικά και 2-3 ακόμη μάχες.

Τρεις μέρες ο Γιωργο-Θώμος πολεμούσε τον Γιουσούφ Αράπη στο Μακρυνόρος (βλέπε Βιβλιοθήκη Λειβαδιάς – Τάκης Λάπας).

Ο Α. Ίσκος με 43 Βαλτινούς έτρεψε σε φυγή στράτευμα 800 Τούρκων που διάβαιναν τον Μάιο του 1821 από την Κούλια του Μακρυνόρους για να ενισχύσουν τις τουρκικές φρουρές στην Δυτική Ρούμελη, εν όψει της επικείμενης πολιορκίας τους απ’ τους εξεγερμένους Έλληνες.

Τον Οκτώβριο του 1943, στο Τσακνοχώρι του Μακρυνόρους συντρίφθηκε από δυνάμεις του Αρχηγείου Βάλτου, ένα γερμανικό τάγμα και καταδιωκόμενο εγκατέλειψε πανικόβλητο ακόμα και την βάση του στο Μενίδι.]]

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΑΥΤΩΝ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ

Ο σύγχρονος  ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος αναφέρει, ότι η μάχη του Μακρυνόρους το΄21, «έχει την ίδια θέση στην ιστορία που έχουν και οι αντίστοιχες της Αλαμάνας και της Γραβιάς».

Όμως η μάχη στο Μακρυνόρος ήταν νικηφόρα. Σφράγισε τις πύλες του προς τις επαναστατημένες περιοχές επί 15 μήνες και απέτρεψε την κατάπνιξη της επανάστασης εν τηι γεννέσει της. Γι’ αυτό και ο Μακρυγιάννης την θεωρεί ως μια μάχη απ’ τις κορυφαίες, που δόθηκαν το 1821.

Αλλά και η μάχη του Μακρυνόρους το 1943 που έδωσε το Αρχηγείο Βάλτου, ήταν η πιο επική μάχη της Εθνικής Αντίστασης των Ελλήνων εναντίον της τριπλής κατοχής. Φανταστείτε ότι στο Γοργοπόταμο εξουδετερώθηκαν μόνο δύο (2) φυλάκια, ενώ εδώ καθηλώθηκε, επί ένα 8ήμερο και συντρίφτηκε μια ολόκληρη μεραρχία 6-8 χιλ. Ιταλών, καθώς και τμήματα της περιβόητης ναζιστικής μεραρχίας ’’Εdelweiss’’, που προσκλήθηκαν σε βοήθεια από τους δεινοπαθούντες Ιταλούς.

Η μεραρχία ”Brennero” κινούμενη σε φάλαγγα 680 οχημάτων, διέθετε τανκς, πυροβολικό, θωρακισμένα, βαριά πυροβόλα, όλμους κλπ. Ξεκίνησε από την Αθήνα για την Ιταλία ( μέσω Φωκίδας και Αιτ/νίας ) και έφθασε ως το Μακρυνόρος, χωρίς καμιά άλλη αντάρτικη ομάδα ν’ αποτολμήσει και την παραμικρή έστω παρενόχλησή της. Δέος προκαλούσε στο διάβα της η τρομακτική υπεροπλία της. Είναι  επίσης εκπληκτικό, ότι οι πρόγονοί μας σταμάτησαν τις επιθέσεις, μόνο κατόπιν εντολής του Συμμαχικού Στρατηγείου της Μ. Ανατολής και αφού βεβαιώθηκαν, ότι ο στόχος τους είχε επιτευχθεί εις το ακέραιο.

Η μάχη στο Γοργοπόταμο ήταν η πρώτη σημαντική μάχη της ενωμένης Αντίστασης, που εξύψωσε το ηθικό των Ελλήνων και όλων των σκλαβωμένων  λαών της Ευρώπης.  Στο Μακρυνόρος όμως δόθηκε όχι μόνο η μεγαλύτερη μάχη της Ελληνικής Αντίστασης, αλλά και η σημαντικότερη, η πολυτιμότερη . Γιατί ήταν ενταγμένη στους σχεδιασμούς του Συμμαχικού Στρατηγείου και συνέβαλε στην επιτυχία της απόβασης των Συμμάχων στην Ιταλία, καθώς και στην αιχμαλωσία του Μουσολίνι, αφού στο  Μακρυνόρος αχρηστεύθηκε η μεραρχία που προσέτρεχε – και δεν μπόρεσε τελικά να φθάσει στην Ιταλία – για να τον βοηθήσει.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝΤΑΙ ;

Γιατί εμείς διδαχθήκαμε μόνο για τον Γοργοπόταμο, την Αλαμάνα ή το Χάνι της Γραβιάς κι όχι για το Μακρυνόρος ;

Ο κυριότερος λόγος κατά την γνώμη μου, είναι γιατί οι πρωταγωνιστές αυτών των μαχών δεν έχασαν την ζωή τους στον αγώνα. Τότε θα ήταν ευκολότερο να δοξαστούν, γιατί θα ήταν ”ακίνδυνοι” για τους κρατούντες. Αλλά επέζησαν και μάλιστα συνέβη να περιθωριοποιηθούν μετά την απελευθέρωση.

Από την μια ο Μπακόλας και ο Ίσκος συγκρούστηκαν με τον Μαυροκορδάτο και περιέπεσαν σε δυσμένεια. Γι’ αυτό και ο Βάλτος μετά την επανάσταση γνώρισε τον παραγκωνισμό και η ιστορία του γράφτηκε από τον  μαυροκορδατικό Σπυρ. Τρικούπη. Έτσι η προσφορά των Βαλτινών πέρασε σιγά- σιγά στην λησμονιά.

Από την άλλη ο Στυλιανός Χούτας δεν εντάχθηκε στη δεξιά ή στην αριστερά, δηλαδή σε κάποιο ισχυρό κομματικό μηχανισμό που θα οικειοποιούνταν και θ’ αναδείκνυε αυτή τη μάχη. Αλλά κατέβηκε στην πολιτική και έγιναν αντίπαλοί του, όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί – συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι – στην προσπάθεια συλλογής ψήφων. [*2]

 [[ *2. Ο Στυλιανός Χούτας σεβόμενος τον εαυτό του, τους συμπολεμιστές του και τους αγώνες των συμπατριωτών του Βαλτινών, συνέβαλε στην επίσημη αναγνώριση της Μάχης του Μακρυνόρους από το ελληνικό κράτος και μάλιστα ενήργησε, ώστε να στηθεί ένα έργο τέχνης, το εκπληκτικής ομορφιάς Μνημείο του Μακρυνόρους, επί της εθνικής οδού Αμφιλοχίας – Άρτας.

Όμως οι τιμές που δίνονταν από ένα στρατιωτικό άγημα σταμάτησαν εδώ και πολλά χρόνια, όπως σταμάτησε και η συντήρηση του Μνημείου. Κι αν συνεχιστεί η εγκατάλειψή του θα είναι έγκλημα, γιατί  το μνημείο αυτό αποτελεί πλέον τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Στην Ευρώπη είναι μεγάλη η τιμή για ένα τόπο, να διαθέτει κάποιο Μνημείο αντίστασης στον φασισμό ή στον ναζισμό.]]

ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ Τ’ ΑΖΗΤΗΤΑ ;

Αυτό είναι ένα καίριο ζήτημα και θέλω να κάνω κάποιες περαιτέρω σκέψεις.

Αν προσέξουμε λίγο θα διακρίνουμε, ότι αυτές οι μάχες έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Δεν είναι μόνο μάχες που έγιναν στο Βάλτο, αλλά είναι μάχες που έγιναν στο Βάλτο απ’ τους ίδιους τους Βαλτινούς. Είναι μάχες των Βαλτινών.

Αξίζει να αναφέρω ένα εξαιρετικής σημασίας για τον τόπο μας στοιχείο από τα αρχεία των Ναζί:

Οι Γερμανοί μετά την Μάχη του Μακρυνόρους ήξεραν, ότι δεν είχαν να κάνουν μόνο με τους 450 του Στυλιανού Χούτα. [*3]

 [[ *3. Δηλαδή τους Ρηγαναίους, τους Καραπαναίους, τον Τολιά, τον Φωτάκη, τον Κουτσογιάννο, τον Σταμούλη, τον Σκυλοδήμο, τον Νιάφα, τον Βασιλάκη, τον Καρακώστα, τον Παπαϊωάννου, τον Σιούνα, τον Χρήστου, τον Κολοκύθα, τον Καρακιτσάκη, τον Παναγιωτίδη, τον Κόκαλη, τον Τσόλκα, τον Κατσούλη,  τον Καμπάνα, τον Παπαγεωργίου, τον Γκαναβία, τον Φλώρο, τον Χατζάρα, τον Μηλιώνη, τον Γώγολο, τον Νάκα, τον Παπαγεωργίου, τον Μπαλάσκα, τον Κλεφτοσπύρο, τον Σμαράϊδο, τον Οικονόμου και τις εκατοντάδες των άλλων  Βαλτινών μαχητών.]]

Γνώριζαν ότι υπήρχε καθολική λαϊκή συμμετοχή στην Αντίσταση, ότι είχε ξεσηκωθεί ολόκληρος  ο Βάλτος  και είχε ενταχθεί σε ένα καλά οργανωμένο ”Παλλαϊκό Σύστημα Αντίστασης’’.  Γι’ αυτό και σχεδίασαν κάτι το πρωτοφανές.

Σχεδίαζαν – προσέξτε – «να συλληφθεί και να εξορισθεί ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός της νοτίως της Άρτας περιοχής». Μόνο τότε νόμιζαν, ότι θα «ειρηνεύσει» ο Βάλτος. [*4]                                                              

[[ *4. Βλέπε περιοδικό ’’ΑΝΤΙ’’ τεύχος 315 (25/4/86) σελ. 31, επίσης και  το άρθρο: Γιάννης Χούτας: ”Ο ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΧΟΥΤΑΣ, ΤΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΕΠΟΣ  ΤΟΥ  ΜΑΚΡΥΝΟΡΟΥΣ”.]]

Αυτό το σχέδιο ήταν τότε φοβερό για τον τόπο μας, αλλά σήμερα μοιάζει να είναι πιο πολύ, σαν μια παραλογή του γνωστού μας τραγουδιού ”Κάτω στου Βάλτου τα χωργιά…όπου είν’ οι Κλέφτες οι πολλοί…”  Τώρα πλέον το σχέδιο αυτό, είναι ένας ”ύμνος” για τον Βάλτο.

Οι μάχες του Μακρυνόρους λοιπόν είναι μάχες των Βαλτινών. Επομένως και η ανάδειξή τους πρέπει να είναι έργο των Βαλτινών. Εμείς έχουμε αυτό το χρέος.[*5]

[[*5. Η δημιουργία Συνδέσμων δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί σήμερα στις ανάγκες των καιρών. Διότι οι μάχες αυτές, είναι πλέον κτήμα όλων των Βαλτινών. Ούτε βεβαίως η ανάδειξη του Μακρυνόρους είναι ζήτημα των κομμάτων.

 Η τεχνική διαίρεση της κοινωνίας σε δεξιούς και αριστερούς δεν ωφελεί. Και πολύ περισσότερο δεν ωφελεί η διατήρηση των γιορτών μίσους από εκείνους που φαντασιώνονται, ότι οι Έλληνες βρίσκονται ακόμη στο Γράμμο και στο Βίτσι, όπου τους είχαν ανεβάσει δογματικές αντιλήψεις, αλλά και οι ξένοι για να αυτοεξοντωθούν.

 Μόνο η αγάπη για τον τόπο θα μας τοποθετήσει υπεράνω των παθών και ανταγωνισμών εκείνης της εποχής και θα μας αποστασιοποιήσει από μικρότητες. Αυτή μπορεί να γίνει η κινητήριος δύναμη των Βαλτινών για την εξύψωση του Βάλτου.]]

Μας άφησαν οι πρόγονοί μας ένα θησαυρό. Μετέτρεψαν το Μακρυνόρος σε ”Θερμοπύλες”.

Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου δικό μου. Το αναφέρει ο Μακρυγιάννης, ο Heuzey, ο Πουκεβίλ, ο Φίνλεϋ και πολλοί άλλοι ιστορικοί. Ακόμη και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην ”Ελλαδογραφία” του, καθώς και ο στρατιωτικός αναλυτής Παντελής  Καρύκας.

Η ταύτιση του Μακρυνόρους με τις Θερμοπύλες είναι προφανής. Ο ανατολικός άξονας της Ελλάδας περνάει από τις Θερμοπύλες που αποτελούν την πύλη προς τα νοτιότερα της χώρας, ενώ ο δυτικός άξονας διέρχεται από το δύσβατο Μακρυνόρος που αποτελεί την δυτική πύλη προς τα νοτιότερα. Στην αρχαιότητα που η απειλή προερχόταν από τους Πέρσες αναδείχθηκε η αξία των Θερμοπυλών, ενώ στα νεότερα χρόνια, που τα τουρκικά στρατεύματα ήταν συγκεντρωμένα στα Γιάννενα, ήρθε η σειρά του Μακρυνόρους. Το ίδιο συνέβη και κατά την τελευταία κατοχή που οι κατακτητές περίμεναν απόβαση των συμμάχων στην δυτική Ελλάδα. Στους Βαλτινούς έλαχε ο κλήρος ν’ αντιμετωπίσουν την Στρατιά το 1821 και την Μεραρχία το 1943 κατ’ εντολή των τότε Στρατηγείων, όπως είχε συμβεί και στους Σπαρτιάτες ή στους Θεσπιείς «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».[*6]

[[ *6. Υπάρχουν όμως και διαφορές σε 1-2 σημεία, οι οποίες ενισχύουν μάλλον το προφίλ του Μακρυνόρους: Στις Θερμοπύλες είχαμε την αυτοθυσία 300 Σπαρτιατών και 700 Θεσπιέων, ενώ οι μάχες στο Μακρυνόρος ήταν νικηφόρες και δεν είχαν ή είχαν τις ελάχιστες δυνατές απώλειες. Το ’’φυλάττω Θερμοπύλες” δηλαδή, δεν ταυτίζεται αναγκαστικά και με το ολοκαύτωμα.]]

Εμείς δεν το έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει, ότι εδώ στο Βάλτο υπήρξαν Θερμοπύλες. Ότι το Μακρυνόρος είναι οι «Δυτικές Θερμοπύλες» της χώρας μας και ότι οι Βαλτινοί ανέλαβαν το ρόλο των Σπαρτιατών. Είναι οι ”Σπαρτιάτες” της νεότερης Ελλάδας. Δηλαδή οι ’’σύγχρονοι Σπαρτιάτες’’.

Έ δεν είναι  δα και μικρός αυτός ο τίτλος…

Αυτό εννοούσα όταν έγραφα, ότι το όνομα των Βαλτινών έχει τις προϋποθέσεις να γίνει όνομα Μυθικό. Να γίνει Μύθος. Να συζητιέται  παντού και πάντοτε.[*7]   

[[ *7. Για την σημασία του ονόματος αναφέρομαι στο κείμενο: ”Η Αμφιλοχία και ο Βάλτος”, όπου προτείνω ν’ αξιοποιηθούν και τα 2 ονόματα που μας παρέδωσε η ιστορία. Και το αρχαίο ”Αμφίλοχοι”, που φθάνει ως τα όρια του Μύθου, καθώς και το νεώτερο ”Βαλτινοί”, που έχει τις δυνατότητες ν’ αναδειχθεί σε όνομα μυθικό. Να αντιληφθούμε ότι αν εξαφανίσουμε το ένα από αυτά θα ακρωτηριάσουμε την ταυτότητά μας και αυτό θα είναι εις βάρος του τόπου και όλων μας. Γι’ αυτό και πρότεινα να επιλέξουμε το ”Αμφιλοχικός Βάλτος”, ως όνομα του τόπου μας.]]

Ο ιστορικός Φίλιππος Ηλία Ηλιού επισημαίνει ότι: « στα δικαιώματα του πολίτη θα έπρεπε να ανήκει και το δικαίωμα να γνωρίζει την ιστορία του». Να γνωρίζει και να αξιοποιεί το παρελθόν για το μέλλον του.

Σήμερα, η γενιά η δική μας που βλέπει τα πράγματα από μια απόσταση και ξέρει πόσο αχρείαστοι είναι οι διχασμοί, τα εμφύλια και προσωπικά πάθη που καταλήγουν στη φρίκη των αδελφοσφαγών, έχει μια ιστορική ευθύνη. Εμείς όλοι, αφού αισθανθούμε ντροπή  για την πολυχρόνια ή ακριβέστερα αιώνια αδράνειά μας, πρέπει να ξαναδούμε, να σεβαστούμε και ν’ αναδείξουμε την ιστορία μας, παραμερίζοντας τις εις βάρος του τόπου μας πολιτικές αντιδικίες, προσωπικές πολώσεις και μικρότητες.

Το αγωνιστικό πνεύμα των Βαλτινών δεν εκφράζεται μόνο από την λαϊκή Μούσα, με το Δημοτικό Τραγούδι «Κάτω στου Βάλτου τα χωργιά», αλλά και από τις ιστορικές και τόσο σημαντικές μάχες που έδωσαν οι Βαλτινοί ανά τους αιώνες και μέχρι πρόσφατα. Αυτό το αγωνιστικό πνεύμα των Βαλτινών χρειάζεται και ένα τόπο που να το συμβολίζει, ένα τόπο που θα αποτελεί το αγωνιστικό του έμβλημα. Και αυτός ο τόπος-έμβλημα δεν μπορεί να είναι άλλος από το Μακρυνόρος.

Είναι απαραίτητο να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς θα υπερασπιστούμε τις  μάχες των Βαλτινών το 1821 και το 1943, πώς αυτές οι μάχες θ’ αποκτήσουν πανελλήνια εμβέλεια. Για το πώς θ’ ανακηρυχθεί το Μακρυνόρος σε  Πανελλήνιο Σύμβολο Αντίστασης και το πώς ο τόπος μας θα αποκτήσει μια περίοπτη θέση. Αυτό πρέπει ν’ απασχολήσει για τα επόμενα – τουλάχιστον ως το 2021 – χρόνια, όλους τους Βαλτινούς και ιδιαίτερα τις αντιπροσωπεύσεις του, την Αυτοδιοίκηση, την ΟΣΥΒΑ και όλους τους πολιτιστικούς Συλλόγους.[*8]

[[ *8. Ας παραδειγματιστούμε κι απ’ τους Κρητικούς. Πώς αυτοί μπόρεσαν ν’ αναδείξουν την 10ήμερη Μάχη της Κρήτης; ]]

Μπορούμε απ’ το επόμενο καλοκαίρι, ν’ αρχίσουμε όλοι μαζί (Δήμος – Ομοσπονδία – ΕΒΕ – Σύλλογοι) να τιμούμε, εμείς πρώτοι οι Βαλτινοί, τους αγώνες των Βαλτινών. Στις 18 Ιουνίου που έγινε η μάχη στη Λαγκάδα το 1821 και στις 22 Ιουλίου που τελείωσε η  μάχη του Μακρυνόρους το 1943. Με την προοπτική βέβαια οι τιμές σιγά-σιγά να γίνουν παναιτωλοακαρνανικές και πανελλήνιες με την παρουσία και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν σ’ αυτή την προσπάθεια δεν πρωταγωνιστήσει ο Δήμος, όπως έχει την υποχρέωση ως ο κύριος εκπρόσωπος των κατοίκων του τόπου, τότε λίγα πράγματα θα γίνουν κατορθωτά.[*9]

[[ *9. Καταθέτω και κάποιες πιο εξειδικευμένες προτάσεις:

α) Να τοποθετηθούν δύο (2) πινακίδες στην παλιά Εθνική Οδό και δύο (2) πινακίδες στην νέα Ιόνια Οδό που θα γράφουν: ΜΑΚΡΥΝΟΡΟΣ =’’ΔΥΤΙΚΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ”.

 β) Στον ίδιο χώρο όπου θα στηθεί το Μνημείο για τη μάχη της Λαγκάδας, θα πρέπει να προβλεφθεί και ο ”Κήπος των Βαλτινών Ηρώων”. Για να  τοποθετηθούν εκεί – συν τωι χρόνωι – οι προτομές όλων των Βαλτινών που αγωνίσθηκαν για την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό. 

γ) Στην αναμνηστική πλάκα, η οποία  θα τοποθετηθεί στο νέο Μνημείο, θα πρέπει να γραφούν τα λόγια του Μακρυγιάννη: ”Πατρίς να μακαρίζεις…(όσο είσαι πατρίδα ελεύτερη)….κι’ εκείνους οπού αγωνίστηκαν σαν λιοντάρια στη Λαγκάδα του Μακρυνόρου….εκείνοι οι αθάνατοι τόσοι λίγοι ογδόντα ένας…”   ]]

Ίσως κάποιος όλα αυτά να μην τα θεωρεί σημαντικά.                                    

Όμως, εκείνα  τα «λιοντάρια  της Λαγκάδας» δεν αξίζουν ούτε ένα Σήμα, μια Επιγραφή και μάλιστα 200 χρόνια μετά;                            

 Ή, το μεγαλύτερο Αντιστασιακό Κίνημα της Ευρώπης, η μεγαλειώδης Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων δεν έχει κάνει καμιά άλλη μάχη – πέραν του Γοργοποτάμου – που ν’ αξίζει να τιμηθεί;

Και αξίζει στην νεώτερη ιστορία, οι Βαλτινοί να πάρουν τη θέση των 700ων Θεσπιέων, που ενώ σκοτώθηκαν μαζί με τους 300 του Λεωνίδα, κανείς δεν τους αναφέρει;

Είναι επίσης βέβαιο, ότι το ”Σύστημα Ρεπούση”, αυτά θα τα χαρακτηρίσει παρελθοντολογίες και ’’εθνικιστικά’’ . Τότε θα αναγκαστούμε  ν’ απαντήσουμε, ότι το γκρέμισμα Συμβόλων Αντίστασης είναι ό,τι πιο Μαύρο και Αντιδραστικό υπάρχει. Διότι όποιος δεν θεωρεί την αντίσταση ως πολιτιστική αξία, τότε προετοιμάζει το έδαφος στο σύγχρονο σκοταδιστικό σύστημα.

Αλλά το γκρέμισμα των Συμβόλων είναι επιπλέον και από μια άλλη οπτική, μια σαφώς οπισθοδρομική ενέργεια. Διότι τα Σύμβολα είναι στοιχεία ενοποιητικά μιας κοινωνίας, καθώς και στοιχεία που καθορίζουν την φυσιογνωμία και την ταυτότητα ενός τόπου. Και «χωρίς ταυτότητα κανείς δεν επιβιώνει σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης». Δεν επιβιώνει κυρίως, γιατί σήμερα η παραγωγή και η αγορά αποκτούν ένα υπόβαθρο πολιτιστικό. «Υπεισέρχεται στις αγορές το πολιτιστικό στοιχείο και τα επώνυμα προϊόντα επιλέγονται, όχι μόνο για την ποιότητά τους, αλλά και γι’ αυτό που συμβολίζει το όνομά τους και ο τόπος προέλευσής τους». Επομένως η ανάδειξη της ιστορίας και των συμβόλων ενός τόπου συμβάλλει και στην βιωσιμότητα του τόπου.[*10]

[[ *10. Μιχάλης Χαραλαμπίδης: ” Το Συμβολικό Κεφάλαιο” στο βιβλίο του: ”ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ”, Στράβων, Αθήνα 2012.  ]]

Αν τελικά επικρατήσει η μικροψυχία και δεν δείξουμε διάθεση να υπερασπιστούμε εμείς τις μάχες των Βαλτινών στο Μακρυνόρος ή δεν σταθούμε ικανοί εμείς να αναδείξουμε το Μακρυνόρος σε Πανελλήνιο Σύμβολο Αντίστασης, τότε κάποια επόμενη γενιά Βαλτινών θα το κάνει. Και η ιστορία θα μας κατατάξει στους  μικρούς και ανάξιους Βαλτινούς, που δεν κατάφερε να ενεργοποιήσει την ιστορική τους μνήμη, ούτε η έλευση του 2021 και ο συμβολισμός των δύο (2) αιώνων.

* Από ομιλία του στη συνέλευση της Ομοσπονδίας Συλλόγων Βάλτου Αιτ/νίας  τον  Ιανουάριο του 2017





Μοιραστείτε το άρθρο...
Ετικέτες: # # # #

Newsroom

Σκοπός μας είναι η προβολή και ανάδειξη της ιστορικής κληρονομιάς, του περιβαλλοντικού πλούτου καθώς και της πολιτιστικής και πολιτισμικής παράδοσής μας. Στόχος μας είναι η ενημέρωση των επισκεπτών και η έμπρακτη συμβολή ούτως ώστε ο νομός Αιτωλοακαρνανίας να γίνει ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός.
iAitoloakarnania.gr

Φανταστικά τοπία, σπουδαία ιστορία, υπέροχοι άνθρωποι!