Στο χωριό Ποταμούλα της Αιτωλοακαρνανίας, συναντάμε τον κύριο Γιώργο. Για 34 χρόνια, από το 1973 έως το 2007, υπηρέτησε ως ταχυδρόμος, διανύοντας αμέτρητα χιλιόμετρα με τα πόδια, διανέμοντας γράμματα, δέματα και νέα σε κάθε γωνιά της περιοχής.
Η παιδική του ηλικία σημαδεύτηκε από φτώχεια. Μεγάλωσε σε μια παράγκα, με λιγοστό φαγητό και ότι ρούχα έβρισκε. Παρόλα αυτά, κατάφερε να σκαρφαλώσει προς τα πάνω. Μετά τη θητεία του στο στρατό, ακολούθησε το επάγγελμα του ταχυδρόμου, μιας εποχής όπου η στολή, η τσάντα και η σφυρίχτρα αποτελούσαν αναπόσπαστα κομμάτια του.
Ο κύριος Γιώργος θυμάται με νοσταλγία τις ιστορίες που μοιραζόταν με τους ανθρώπους καθώς μοίραζε τα γράμματα. Η χαρά που ένιωθαν όταν τον έβλεπαν, η προσμονή για νέα από αγαπημένα πρόσωπα, όλα αυτά συνέθεταν ένα μοναδικό κομμάτι της κοινωνικής πραγματικότητας εκείνης της εποχής.
Παράλληλα, δεν διστάζει να μιλήσει και για τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Τα πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια, οι κακές καιρικές συνθήκες, η ευθύνη για την έγκαιρη και ασφαλή παράδοση των γραμμάτων, όλα αυτά αποτελούσαν καθημερινές προκλήσεις.
Σήμερα, το επάγγελμα του ταχυδρόμου τείνει να εξαφανιστεί από τις σύγχρονες μορφές επικοινωνίας. Ο κύριος Γιώργος, πλέον συνταξιούχος αφιερώνει τον χρόνο του στην παράδοση του τόπου του, συλλέγοντας παλιά αντικείμενα και τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια.
Η ιστορία του κυρίου Γιώργου αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία για μια εποχή που η επικοινωνία είχε άλλη βαρύτητα, άλλη ουσία. Μια εποχή όπου ο ταχυδρόμος δεν ήταν απλά ένας διανομέας, αλλά ένας σύνδεσμος, ένας αγγελιοφόρος, ένας άνθρωπος που έρχονταν σε άμεση επαφή με τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων.
