To άγνωστο περιστατικό από το μακρινό 1965 φέρνουν στην επιφάνεια οι Αιτωλοακαρνάνες συγγραφείς Δημήτρης Τζουβάλης και Αρσινόη Σερμιντζέλη στο νέο βιβλίο τους.
Οι συγγραφείς περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο «Ποιος σκότωσε τον Θεό του έρωτα;» το σκηνικό της επανάστασης των θερμόαιμων Γάλλων εργαζομένων σε εργοστάσιο τον Ιούλιο του 1965, που ήταν η πρώτη δυναμική απεργία.
Στο βιβλίο τους επικαλούνται τη μαρτυρία του Νικόλαου Λαχανά περί τούτου και όπως αναφέρουν:
«…Τον θερμό Ιούλιο του 1965, έλαβε χώρα η πρώτη δυναμική απεργία στο εργοστάσιο, από τους θερμόαιμους Γάλλους που το έχτιζαν. Κύριο αίτημά τους, κατά τις επίσημες πηγές, είναι η στέγαση, οι συνθήκες διαβίωσης.
“Δεν έχουμε ξαναδείρει Γάλλους”, ένοιωθαν λίγο μουδιασμένοι οι αστυνομικοί που προσέτρεξαν πάνοπλοι, για να λύσουν το πρόβλημα με τον πατροπαράδοτο τρόπο.
“Εύκολο είναι. Σα να δέρνεις κομουνιστές”, τους ξεκαθάρισε τα πράγματα ο επικεφαλής αξιωματικός.
Διαβάστε σχετικά: «Ποιος σκότωσε τον Θεό του Έρωτα;» το νέο βιβλίο του Δημ. Τζουβάλη και της Αρσ. Σερμιντζέλη
Ο Νικόλαος Λαχανάς έχει μια πιο προηγμένη και φιλοσοφικά τεκμηριωμένη άποψη:
“ Οι πρώτοι Γάλλοι, που ήρθαν για να στήσουν το εργοστάσιο, ήταν οι πιο πολλοί εργένηδες. Καλή η δουλειά, καλό το φαΐ και το κρασί, καλές οι παρέες, καλά και τα λεφτά, αλλά ο άντρας δεν μπορεί να ζήσει μόνο μ’ αυτά. Άμα δεν έχει γυναίκα ν’ ακουμπήσει πάνω της και να του πάρει τις έγνοιες και να τον ηρεμήσει, πάει, παλάβωσε.
Τα κορίτσια εδώ δεν βγαίνουν με φίλους, με τους πατεράδες και τ’ αδέρφια τους βγαίνουν. Πρέπει να στεφανωθείς για να έχεις γυναίκα δίπλα σου και τα μαχαίρια τιμωρούσαν τους παράσπονδους. Θηλυκή γάτα δεν έβλεπαν ολημερίς στις σκαλωσιές και τα σίδερα που ήταν ανεβασμένοι. Και οι βρομιάρες που έφερναν κάτι καλά παιδιά, ήταν όλες άρρωστες. Πήγαινε η αυτοεξυπηρέτηση σύννεφο. Απελπίστηκαν, έθεσαν το θέμα στη διεύθυνση για επίλυση, δεν εισακούστηκαν και αποφάσισαν να κάνουν απεργία, μέχρι η διεύθυνση να καταλάβει το πρόβλημα και να τους δώσει επίδομα αγαμίας. Δηλαδή τα έξοδα για να πηγαίνουν στην ερωτική αγορά της Αθήνας, που οι κανόνες της είναι απλούστεροι από τους κανόνες της επαρχίας…
Είναι η πρώτη απεργία στο χώρο και έγινε για τη γυναίκα. Όχι πως είναι ευτελής ο λόγος, όλα, πόλεμος και ειρήνη γι’ αυτή γίνονται, αλλά η εταιρεία, που δεν ήθελε να υποκύψει σε απεργίες και να γίνει κακή αρχή, επιστράτευσε την αστυνομία, τους έβαλαν, χωρίς πολλή σκέψη σε λεωφορεία και τους έστειλαν στη Γαλλία. Οι αντικαταστάτες τους θα έρθουν με τις γυναίκες τους ή με τις φιλενάδες τους.
Για καλό και για κακό, αποφάσισε η εταιρεία να βάλει περισσότερα λεωφορεία να μεταφέρουν τον κόσμο δωρεάν στην Αθήνα κάθε Σαββατοκύριακο…».